برگزاری کنفرانس عدم تعهد و ذهنیت کمیت‌گرای حاکمان ما
چکیده :وقتی کنجکاو می شویم که وجه تسمیه‌ی کنفرانس عدم تعهد به عنوان «بزرگ ترین حادثه‌ی دیپلماسی جمهوری اسلامی» را دریابیم، متوجه می شویم که «تعداد» کشورهای شرکت کننده در اجلاس تهران است که دولتمردان ما را به شعف انداخته است. گویی نمی دانند (یا نمی خواهند بدانند) که قدرت سیاسی- اقتصادی کشورهای عضو است که باعث تأثیرگذاری چنین اتحادیه های سیاسی در عرصه‌ی تصمیم گیری های بین المللی می شود؛ وگرنه اتحادیه اروپا یا اجلاس هشت کشور بزرگ توسعه یافته جهان، با تعداد اعضایی به مراتب کمتر، به لحاظ تأثیرگذاری در مسائل جهانی در جایگاهی بالاتر نشسته اند....
کلمه – سیدکاظم قمی:
سال ها پیش، ترجمه‌ی اثری از رنه گنون، فیلسوف معاصر فرانسوی، با عنوان «سیطره‌ی کمیت» منتشر شد که در آن نقدی بر دنیای مدرن به عنوان دنیایی که در آن کمیت ها حاکم شده اند ارایه شده بود. گنون اما نمی دانست که ذهنیت افرادی که دنیای مدرن را نشناخته و با این وجود آن را در تخاصم با هویت سیاسی- دینی خود می پندارند نیز می تواند در چنبره‌ی کمیت گرایی گرفتار آید. نمونه‌ی بارز آن، ذهنیت حکمرانان امروز سرزمین ما ایران است که باورهای اعلام شده شان، مالامال از اشتیاق به کمیت ها در مقابل کیفیت هاست.
کافی است به گزارش هایی که به عنوان کارنامه دستگاه های اجرایی ارایه می شود مراجعه کنیم تا این واقعیت برایمان آشکار شود. از همین روست که هنگامی که متصدیان آموزش عالی می خواهند موفقیت هایشان را به رخ بکشند، گسترش کمی دانشگاه ها، تعداد مقالات علمی منتشر شده، تعداد دانشجویان پذیرفته شده در دانشگاه ها، تعداد رشته های علمی راه اندازی شده و مانند آن است که ملاک پیشرفت علمی کشور قرار می گیرد، بدون آن که به این پرسش پاسخ دهند که در صورت صحت چنین ادعایی، چرا از پیشرفت علمی و دستاوردهای آن در کشور نشانی یافت نمی شود.
در زمینه سیاست های جمعیتی هم همین معضل قابل مشاهده است. مدیران کوچک و بزرگ کنونی کشور، که متأسفانه در نتیجه‌ی روند «شایسته زدایی» سال های اخیر غالبا نسبت به فهم ماهیت هنر کشورداری دچار عقب ماندگی ذهنی هستند، هنوز گمان می کنند شرط داشتن یک نظام سیاسی با اقتدار، بهره مندی از سرزمینی پهناور و جمعیتی بسیار است. بر همین اساس است که گزارش کاهش زاد و ولد و نرخ افرایش جمعیت، آنان را نگران می کند و سراسیمه فرمان به لغو سیاست کنترل موالید و تشویق به زاد و ولد می کنند. کسی نیست از آنها بپرسد که اگر چنین است، چطور کشور کوچکی مانند سوئیس، با جمعیت اندکی که دارد، از چنان جایگاهی در عرصه‌ی مالی و اقتصادی برخوردار است که همین آقایان، به داشتن آن غبطه می خورند.
نمونه‌ی بارز دیگر این بیماری ذهنی را می توان در برخورد بخش های مختلف حاکمیت با حادثه‌ی دلخراش زلزله‌ی اخیر در آذربایجان شرقی دید که ظاهرا تعداد جان باختگان این زمین لرزه به اندازه ای نبود که عکس العمل به موقع و مؤثر مدیریت کشور را برانگیزد. تمایل دولتمردان برای بازی با آمار و ارقام، دستکاری در نرخ بیکاری، مهندسی انتخابات و دست بردن در تعداد آراء، بزرگنمایی گزارش های صدا و سیما در تعداد شرکت در مراسم حکومتی مانند راهپیمایی روز قدس و نماز عید فطر را هم باید ناشی از این ذهنیت عقب مانده‌ی کمیت گرا دانست.
شایسته است به این فهرست پایان ناپذیر، اظهارات دست اندرکاران برگزاری کنفرانس عدم تعهد را هم افزود که آن را «بزرگ ترین حادثه‌ی دیپلماسی جمهوری اسلامی» می نامند. وقتی کنجکاو می شویم که وجه تسمیه‌ی این «بزرگی» را دریابیم، متوجه می شویم که «تعداد» کشورهای شرکت کننده در اجلاس تهران است که دولتمردان ما را به شعف انداخته است. گویی نمی دانند (یا نمی خواهند بدانند) که آنچه باعث تأثیرگذاری چنین اتحادیه های سیاسی در عرصه‌ی تصمیم گیری های بین المللی می شود، قدرت سیاسی- اقتصادی کشورهای عضو و راهبردهای اتخاذ شده در این مجموعه هاست. برای همین است که می بینیم اتحادیه اروپا یا اجلاس هشت کشور بزرگ توسعه یافته جهان، با تعداد اعضایی به مراتب کمتر، به لحاظ تأثیرگذاری در مسائل جهانی در جایگاهی بالاتر نشسته اند. این به معنای کم ارج نهادن به کنفرانس عدم تعهد نیست و ای بسا اگر دیپلماسی کشور در دست تصمیم گیرندگانی باکفایت تر و باتجربه تر بود، از همین بلوک «بزرگ» اما نه چندان «تأثیرگذار» سیاسی نیز می شد در جهت منافع جمهوری اسلامی بهره برد، اما چه می توان کرد با صدرنشینی ناشایستگان که در این عرصه هم مصداق دارد و کشور ما را در چنبره‌ی عقب ماندگی گرفتار ساخته است.
سال ها پیش یکی از اساتید علوم سیاسی در پاسخ به این پرسش دانشجویانش که «برای رهایی از عقب ماندگی کشور چه باید کرد؟» گفت: «باید به دنبال کسی باشیم که با دمیدن در یک سوت بزرگ، از همه بخواهد که به جای اصلی خودشان برگردند»! شاید در صورت وقوع چنین اتفاقی، مدیریت کشور به دست کسانی بیفتد که خود را از بیماری «کمیت گرایی» خلاص کرده باشند و بی ادعا و بدون سروصدا، به ارتقای «کیفیت» ها همت گمارند.
در همین باره بخوانید:
«بی‌تعهدی» دولتمردان در قبال مردمشان را به رخ غیر«متعهدها» بکشیم
نامه شورای هماهنگی راه سبز امید به بان کی مون: در سفر به تهران با موسوی، کروبی و رهنورد دیدار کنید
چه کسی شهر را کثیف می‌کند، مردم کوچه و بازار یا لباس‌شخصی‌های گوش به فرمان؟
خدایا
آخه چقد رنج
آخه چقد سختی بکشیم
تا کی باید این وضعیت و تحمل کنیم؟
آخه خدایا این چه وضعیه
از مرگم بدتره
خدایا…
بیفتـــد ایــن پـــرده رنــگین
بشکنداین شیشه غمگین
میبینم آن روز قشنگ را
حــس زیبای مـــادران را
شهیدان در خون غلتیده ی ما
یاران باوفـا و بــی ادعـــای ما
روز های سخت خواهد گذشت
ابر غفــلت نیز خواهــد گذشت
این ماییــم که نهایـت پیــروزیم
ماسبزهاییم که سخت استواریم
” فراخوان نهایی و اعلام برنامه اعتراضات مردمی در ایام اجلاس عدم تعهد در تهران ”
ملت آزاده وفهیم ایران
در حالی که میلیونها نفر از هموطنان ما تحت شدیدترین فشارهای بی سابقه اقتصادی به سر می برند و تورم وحشتناک زندگی ومعیشت روزانه را بر آنان سخت کرده و در تنگنای شدید قرار داده ، نظام مستبد حاکم که با صرف بودجه های هنگفت و هزینه کلان از درآمد نفت برای خودخواهی وجاه طلبی های نظامی و اتمی خود زمینه ساز این وضع مصیبت بار برای ملت مظلوم ایران بوده اند ، این بار در شرایطی که تحت فشار های مختلف بین المللی قرار گرفته ، قصد دارد همزمان با برگزاری اجلاس عدم تعهد در تهران ، برای کاهش فشار های جهانی با صرف حدود یک هزار میلیارد تومان از بودجه بیت المال وبرپایی مراسم های لوکس و تشریفاتی وریخت وپاشهای بی سابقه ، چهره ای غیر واقعی وکاذب از وضعیت واقعی جامعه ایران برای جامعه جهانی به نمایش بگذارد.
در همین حال همچنان شاهدیم که روند سرکوب های سیاسی واجتماعی روز به روز در عرصه های مختلف کشور افزایش یافته وحکومت دیکتاتوری وضد مردمی به بهانه های مختلف هر روزه شهر وندان و زنان و مردان ایران را سرکوب کرده و به بند می کشد وکمترین روزنه های آزادی خواهی ودموکراسی و تلاش برای برابری در جامعه را با خشونت از بین می برد.
در این فضای خفقان وسرکوب که همچنان شاهد ادامه زندانی شدن صدها دانشجو و دیگر هموطنان آزاده ایران می باشیم. در اعتراض به همه این جنایات وسرکوب ها و اعتراض به ادامه حصر رهبران آزادی خواه جنبش مردمی ایران ، موسوی وکروبی ، این فرصت را از حاکمان مزور و فریبکار گرفته و آن را به فرصتی برای حضور اعتراض آمیز خود تبدیل خواهیم کرد.
نظام ضد مردمی حاکم در آخرین ترفند خود با روشی مضحک و منفعلانه برای جلوگیری از حضور مردم و مانع شدن از رسیدن فریاد اعتراضی ملت به گوش جهانیان ، با تعطیلی چند روزه شهر تهران به کوچ تشویقی و شبه اجباری مردم تهران در ایام برگزاری اجلاس عدم تعهد اقدام نموده است! مردم بزرگ تهران با حضور خود این ترفند حاکمیت را نیز خنثی خواهند کرد.
گروه دانشجویان متحد دانشگاه های تهران در پی اطلاعیه های قبلی سایر گروههای آزادی خواه مبنی بر فراخوان اعتراضات مردمی و بنابه درخواست مکرر اقشار مختلف مردم تهران جهت اعلام برنامه یکپارچه وهماهنگ جهت حضور اعتراض آمیز در عرصه ، بدینوسیله برنامه نهایی
راهپیمایی اعتراض آمیز و آرام خود را در زیر اعلام می کنیم.
با توجه به محدودیت زمان از کلیه رسانه های صوتی تصویری وسایتهای خبری وبلاگها ودیگر رسانه های آزاد که در اندیشه ایرانی آزاد و متحد هستند در خواست می کنیم نسبت به باز نشر این اطلاعیه و اطلاع رسانی فوری وقوی به اشکال مختلف و تهیه پوستر و… اقدام فرمایند .
بدیهیست این برنامه که با مشورت گروههای مختلف آزادی خواه تعیین شده نهایی بوده و سایر برنامه هایی که در مکان وزمان دیگری به جز موارد زیر مطرح شده مورد تایید نمی باشد.
به امید ایرانی آزاد و آباد
گروه دانشجویان سبز متحد دانشگاههای تهران
اول شهریور ۱۳۹۱
………………………………………………
سه شنبه ۷ شهریور …………… ساعت ۶ عصر – راهپیمایی آرام از میدان تجریش به سمت چهار راه پارک وی
چهارشنبه ۸ شهریور ………… ساعت ۶ عصر – راهپیمایی آرام از میدان ونک به سمت میدان ولیعصر
پنج شنبه ۹ شهریور …………. ساعت ۶ عصر – راهپیمایی آرام از چهارراه پارک وی به سمت میدان ونک
جمعه ۱۰ شهریور ………… ساعت ۵ عصر – راهپیمایی آرام از میدان ونک به سمت چهارراه پارک وی
اسم جنبش در گذشته غیر متعهدها بود که به نمی خواستند به بلوک شرق و غرب تعهدی داشته باشند ولی جنبش عدم تعهد به چه معناست ؟ مگر می شود یک جنبش به اصول و روشی اعتقاد نداشته باشد و بودن تعهد چندین کشور را در کنار هم برای حل بعضی مشکلات کنار هم جمع کند ! چقدر عده ایی نادان و جاهل هستند که حتی در اسم گذاری شان این همه کج سلیقگی مشاهده می گردد .
ف
اکنون که مدتها ست جنگ سرد پایان یافته و دنیا نیز از حالت دوقطبی یعنی آمریکا و شوروی خارج شده است، اصولا کشورهای عدم تعهد به آن معنا وجود ندارند و آن اهمیت سابق خود را هم از دست داده اند. تنها تاثیر آنها به هنگام رای گیری در مجمع عمومی سازمان ملل است که ممکن است دریک امری تصمیم گرفته و به یک نحو درباره موضوعی رای دهند. امروزه اصولا کشور بدون تعهد بی معناست مثلا شما از کشورهای سوریه، مصر، اسرائیل، عراق، جمهوری اسلامی، پاکستان، ترکیه، قزاقستان، ژاپن، افغانستان و…….. کدام یک را کشوری میدانید که تعهدی نسبت به روسیه و چین و آمریکا نداشته باشد؟ پس اصولا هم فلسفه وجودی کشورهای عدم تعهد ازبین رفته است و هم با توجه به دهکده جهانی امروزین دنیا و مراودات و مبادلات بین المللی دیگر کشوری به آن صورت وجود ندارد. همه کشورها به صورتی به هم وابسته هستند و درعین حال تعهدی هم ندارند. اما عده ای از کشورها را اصلا نمیتوان جزو کشورهای غیر متعهد به حساب آورد، اما می بینیم که این کشورها چگونه در این گونه کنفرانس ها شرکت می کنند
دوستان محترم کلمه
فراخوانی که در دیدگاه سوم این یادداشت منتشر شده است به نظر این قلم حاوی اشتباه تاکتیکی بسیار نامناسبی است. اگر حتی نظر “کلمه” هم به فراخوانی از این قبیل باشد مخالفت با آن را یک وظیفه سبز می دانم.
اصلاً نظرم این نیست که جزئیات تاکتیک هائی که ممکن است به “فراخوانی” از این دست منجر شود، لازم باشد بطور علنی مطرح شود ولی این فراخوان به شکل فعلی اساساً قابل دفاع نیست.(حداقل یک جریان شناخته شده – داخل و یا خارج – باید از چنین کاری حمایت علنی بکند)
در غیر این صورت یک فراخوان دانشجوئی “ناشناس” به عنوان یک فضا سازی امنیتی به نفع سیستم تمام خواهد شد. لطفاً در این خصوص روشنگری بفرمایید.
بعلاوه اینکه تاکید شده : «بدیهیست این برنامه که با مشورت گروههای مختلف آزادی خواه تعیین شده نهایی بوده و سایر برنامه هایی که در مکان وزمان دیگری به جز موارد زیر مطرح شده مورد تایید نمی باشد.»(نقل از فرآخوان) موضوع را مبهم تر می کند.
کلمه: مطالبی که در بخش کامنت ها منتشر می شود، نظر خوانندگان است، نه لزوما نظر کلمه.
پاسخ یک سبز به دوست بالا iranabadec
دوست عزیز نظر شما را در اینجا وسایت بالاترین در مورد این فراخوان خواندم. ذکر چند نکته ضروریست.
به نظرمن باید کاملا از این اطلاعیه بدون توجه به اینکه چه کسانی پشت اعلام وبرگزاری آن هستند حمایت قاطع کرد.
حتما توجه دارید که شرایط داخل ایران بگونه ایست که تمام گروهای فعال شناسنامه دار داخلی تحت نظارت شدید نیروهای اطلاعاتی وامنیتی قرار دارند. به عبارتی این نیروهای شناخته شده یا در زندان هستند یا تحت نظارت شدید بگونه ای که حکومت اجازه کوچترین تحرکی را از انان سلب کرده است مثلا همین دیروز یک گروه دانشجویی فعال حقوق بشر که تا حدی شناحته شده هستند فقط به جرم فعالیت انسان دوستانه در مناطق زلزله زده دستگیر شدند این امر حاکی از جو خفقان شدید در داخل کشور است.
در این شرایط چه انتظاری دارید ؟ آیا مثلا تحکیم وحدت باید اطلاعیه بدهد؟!
ضمنا نیروهای خارج کشور نیز بدلایل مختلف واز جمله اینکه بخاطر احتمال سرکوب شدید مردم و به تبع آن استقبال محدود و… حاضر به هزینه حیثیتی نیستند و تمایلی به انتشار اطلاعیه های مستقیم ندارند وشاهدید که در شرایطی که بسیاری از مردم معتقد به استفاده از این فرصت هستند انان سکوت کرده اند!
در مورد این جمله ” این فراخوان با هماهنگی گروهای مختلف بوده وسایر برنامه های تایید نمی شوند” اتفاقا به نظر من نکته هوشمندانه ودرستیست.
چرا؟ چون پیش از این برخی افراد در فضای مجازی پیشنهاد حضور در اطراف سالن محل اجلاس ( در ولنجک ) را داده بودن که پیشنهادی کاملا خام وغیر منطقی بود وحتی به نظر می رسید از طرف نیروهای حکومتی باشد چرا که فضای اطراف محل اجلاس اساسا قابلیت هیچ نوع تجمعی را ندارد ضمن اینکه به شدت محاصره وغیر قابل تردد می باشد.
ولی راهپیمایی ارام – ونه تجمع – در مکانهای نزدیک به اجلاس مانند چهارراه پارک وی کاری کاملا هوشمندانه و صحیح است.
ضمنا سوال آخر اینکه تا این لحظه کدام گروه اطلاعیه ای در این رابطه داده که این برنامه بر خلاف ان باشد ؟
و این نظریه که این اطلاعیه مرتبط حکومت میباشد غیر منطقیست. اساسا حکومت چه سودی از این اطلاعیه وتجمعات وراهپمایی های احتمالی می برد ( حتی اگر برگزار نشود )!!؟ جز اینکه مجبور به امنیتی کردن بیشتر فضای اطراف وطبعا ابروریزی بیشتر می شود.
به نظر من در فضای فعلی که گروههای مرجع بدلایل موجه وناموجه سکوت کرده اند بهترین اقدام حمایت قاطع واطلاع رسانی قوی از این اطلاعیه است.
باید همه به خیابان ها بیایید.. لطف کنید این بحث ها را رها کنیم..باید رسانه ها به ویژه رسانه کلمه مسیر نهایی را اعلام کند… من قبلا نظر داده بودم راه آهن تا تجریش..البته من از اعلان سایت خبری نداشتم..دیروز که به میدان ونک رفته بودم یک دفعه این فکر به ذهن رسید..وقتی با دوستانم مشورت کردم همه موافق بودند..ما یک حلقه فکری ۹۳ نفره هستیم..از دانشجویان سبز تربیت مدرس و تهران و امیرکبیر … همه ما در روزهای تعیین شده در میدان تجریش تا میدان ونک خواهیم بود..راهپیمایی سکوت و آرام..در پیاده روها..خواسته های معقول و حداقلی..تنها آزادی رهبران جنبش سبز ایران و آزادی زندانیان سیاسی … خواسته های ما معقول است..چون رهبران ما و دوستان ما به طور غیر قانونی و غیر انسانی در حبس هستند..کشورهای غیر متعهد باید در اجلاس تهران..به جای حرفهای کلی ..و شعارهای کلی..به ما بیاندیشند..و به رفتار غیرقانونی و غیر انسانی که با رهبران جنبش سبز و فرزندان نخبه و غیور ایرانی در زندانها شده است..ما فریادمان را در روزهای اجلاس با سکوتمان به گوش جهانیان خواهیم رساند..همه خبرگزاریهای آمده برای اجلاس ما را پوشش خواهند داد..ما پیروزیم ..چون حقیقت پیروز است..به امید آزادی و آبادی ایران عزیز..
دیروز که از نواب تا پارک وی می رفتم ..می دیدم تا چه تلاشی در حال انجام است تا خیابانها تمیز شود.. در هر دو طرف بزرگراه گلدانهای بزرگ گل گذاشته بودند.. خانه های قدیمی و یا نیمه خرابی که در مسیر بزرگراه بود را با پارچه های بزرگ تصاویر زیبای طبیعت پنهان کرده بودند..پل جوش می دادند..خیابان می رفتند.. . جوی لبه گذاری می کردند..چاله و چوله ها را پر کرده بودند.. یا در حال پر کردن بودند..در مسیر نواب تا پارک وی..کامیونهای بزرگ مصالح در رفت و آمد بودند.. به همه این تلاش ها خنده ام گرفت..می دانید..یک زمانی مثلا در لندن المپیک برگزار می شود تمام دولت و “مردم” بسیج می شوند تا شهرشان را برای المپیک زیباتر کند..اما اینجا “مردم” و دولت از هم جدایند..در BRT که بودم همه با تمسخر و کینه به این تلاشها نگاه می کردند..پیرمردی می گفت اینها همه از مالیاتهای ما بدبخت و بیچاره هاست..یکی می گفت منتظر بمانید بعد از اجلاس و بریز و بپاش هایشان چگونه قیمتها بالا می رود..یکی فحش می داد به خودش ..یکی فحش میداد به آقای..فلانی..یکی می گفت خودمان کردیم که لعنت بر خودمان باد..پیرمری از جشن های شاه در شیراز می گفت..و با اطمینان که اینها هم رفتنی هستند..می گفت شاه هم با آن بریز و بپاش ها ..با آن خیابان روبی ها و تمیز کردنهای شیراز..می خواست بگوید به کشورها نگاه کنید که چه کشور گل و بلبلی داریم..با خودم فکر می کردم شاید اوایل انقلاب اگر این اجلاس در تهران برگزار می شد..هیچ وقت دولت از این ظاهر سازی ها در نمی آورد..چون حداقل یک شور انقلابی میان مردم در میان مردم بود..اما امروز که این مشروعیت مردمی و شور مردمی وجود ندارد..او اینگونه دارد چهره زشت و روسیا خودش را بزک می کند..ما باید همه در این روزهایی که به اصطلاح کشورهای عدم تعهد آمده اند تا در خانه های میلیاردی زعفرانیه ساکن شوند..تا در هتلهای مجلل بخورند و بخوابند..و از ملتهای مظلوم در میان استکبار و استعمار سخن بگویند..حالیشان کنیم که کمی به خود بیایند..و بیش از همه باید این دولت پوشالی خودمان را حالی کنیم..باید صدایمان را به گوش جهان برسانیم ..ما رژیم با پول ما دارد برای روسیاهی اش آبرویی کسب می کند ما باید او را رسوا کنیم..همچون زینب باید پیام سبز خودمان را به گوش جهانیان برسانیم..باید دید در روزهایی که همه ما در خیابانها خواهیم بود و با راهپیمایی سکوتمان ابهت پوشالی رژیم را رسوا می کنیم آنها چه خواهند کرد؟ و از طرف دیگر آیا به اصطلاح کشورهای غیر متعهد طرفدار استقلال و آزادی ..با رهبران مستبد ایران برای آزادی فرزندان ایران و رهبران ملت ایران وارد گفتگو خواهند شد؟؟ ما همه آنروز جهان را به امتحان می گذاریم..«من » خواهم آمد..مطمئن هستم که «تو» نیز خواهی آمد…همه ما خواهیم آمد..ما صدای ملت ایران هستیم….
نماینده‌ی عربستان در اجلاس تهران معاون وزیر خارجه این کشور خواهد بود. صالحی وزیر امور خارجه ایران بدون اشاره به رد دعوت ایران از سوی ملک عبدالله تاکید می‌کند که رئیس هیات عربستان از اعضای خانواده‌ی سلطنتی این کشور است.
متن فوق از سایت بی بی سی میباشد
در متن فوق اهمیت و احترام خانواده سلطنتی ال سعود در نزد رووسای حکومت ایران هویداست
چرا شما رژیم شاهنشاهی ایران را که رژیم سعودی در مقابل ان چیزی حساب نمیشد کنار زدید و حالا با امدن یکی از اعضا خانواده سلطنتی عربستان به ایران افتخار میکنید
ما به کجا رفته ایم